son günlerde beni hayata bağlayan tek şey fındık ezmesi. 70 fındık ile 30 kadar şeker ve vanilini bir araya getiren fiskobirlik’e teşekkürlerimi sunarım. zaman içinde insan olmanın zorluklarını sırasıyla biriktiren her birimizin ortak bir korkular havuzu olduğu aşikar. silah sesleri, kan kokusu, tecavüz ve ağıtlar gündelik hayatın sıradan bir parçası olduğunda korku ve u-mutsuzluk eşikleri nepal’in tepelerini aşabilir. veledliğin kumdan tepelerine atlarken yaşadığın düşüş inşaatların birinci katlarından, temsili bir intihardır diyemem ancak koltuk minderlerinden ya da çarşaf battaniyeden teşkil evler yalnızlık arayışının ilk belirtileriydi. en azından bende. kabus yalnızca otomatik tüfeklerin namlularının içini ve ateşini doğrudan görmek değildir, aslen kabus, acının son bulacağından ya da başlayacağından emin, vücut bütünlüğünün bozulmasını beklemek değildir. ihtimaller ve gelecek üzerine varsayımlara saklanan görünmezliği arzulanan vadesi kendinden evvel ödenmiş acılardır, kabuslar. bunu da bilin.
