enterans

bunun blogun başında yer alması gerekiyordu.

"edilmiş tanrılarınız ve siz" dedi pierre, canı sıkılmıştı, işaret arıyordu, bir çarpı mesela, her hangi bir yerde olabilirdi ve kazacaktı bu sefer, ustadan öğrenmişti "meşhur olmanın en iyi yolu kaçmaktır" diyordu o da. "peki ne yapabiliriz o zaman?" diye sordu timour, "yani olasılıklarımız var, var değil mi?", "olasılıklar anam" diye kabaca girdi söze piere "hediye edilmişlerdir ve kimse sana kendisine alabileceğinden iyi bir şey hediye etmez".
god is a dj olabilir ama bir yere kadar. tabii canım.

ortakul

Şimdi ortaokula ilişkin şeyleri hatırlamaya çalışıyorum da, alp'in kazasını hatırlıyorum evet, alçılı kolu ve diş eksiğiydi, trafik kazalarının gerçek olduğunu öğrenmiştim;

sonra ayhan demir miydi, baş müdür muavini, okulun ilk günü kravatsız olduğum için durdurmuştu beni "niye kravatın yok" dedi, "bilmem" demiştim, "senin niye var?" tokat atmıştı bana, hayatımın ilk tokadıydı, ilkokulda örtmen kafamda sopa kırmıştı ama bir tokat olarak ilk... bu pezevengin bir de arabası vardı, skoda, kreç gibi bişeyle boyuyordu onu...
itaat ve disiplin diyordu gözleri, boyun eğmenin gerekliliğini öğrenmiştim;

kızların soyunma odasının camlarını hatırlıyorum, içerden boyanmış olmasına nasıl içerlediğimizi ve o büyük gizemi, içeride tanrısal bir şeyler olduğunu düşünürdüm, bizim soyunduğumuz sınıflardan daha kötü koktuğunu o zamanlar bilmiyordum (halen bilmiyorum yahu sadece tahmin).
kadınların hayatımı karartacağını öğrenmiştim;

serkan'ı hatırlıyorum, basketbol takımına seçilmiştim ben, ama istemiyordum basktbol oynamak, örtmen (düzeltme: o zamanlar hoca olmaya başlamıştı eğitmenler) zorla sokmuştu takıma, sonra bir maç günü, sabah erken gelinecekti ben gelmemiştim, ya uyanamadım ya da uygun şortum yoktu bilmioyorum. 5. ders beden'di, soyunma anında, dersten sonra üzerime çullanmıştı serkan, takım yenilmişti sanırım ve birinin hesap vermesi gerekiyordu, necip vardı onu hatırladım, iriydi o, o olmazdı. kavga etmeyi de bilmiyordum, insana vurmayı hiç... bir ara altıma aldım ama ayırdılar, ayağa kalktık bıraktıkları gibi yine saldırdı, bilmiyorum anımsadığım kadarıyla "tam ben dövecekken ayırıyolardı sora o döver gibi olunca ayırmıyolardı" diye kazımışım aklıma öte yandan pataklamıştı beni muhtemelen, travmatik olabilir... neyse efenim ben dedim, "çok fena kötü benzeticem bu mğngdğmnnın" demiştim aradan zaman geçti unutmuşum, sonra bir baktım okul bitti, "daha iyi oldu" dedim, disipline de veremez hem, heyhat! adam askeri liseye girdi, düğmesi 3 aydan başlıyor, şimdi bekliyorum, hele bir emekli olsun o zaman göstericem gününü...
ve evet, iç acılarına yenik düşenlerin insan erdemlerinden sıyrılabileceğini öğrenmiştim;

elçin'i hiç unutmuyorum, 3 hşeb + 3 kız lisesi 6 yıllık platonik aşkımdı;
kadınlar konusundaki öğretimi perçinledim =)

gamze ve özlem'i anımsayamıyorum, bizim okulda bu kadar güzel hanımlar yoktu...
(iltifat etmeyi başka bir yerde öğrenmiştim)

kısacası (ki bu bile yeterince uzun) o okulda epey bir şey öğrendim, taflan ekimi için topladığım paralarlı zimmetime geçirmekten tutun da, geç kalınan derslere bahane bulma anlarında geliştirdiğim yaratıcılığa kadar bir çok katkısı oldu bana.

güncelleme

bu yazının tetiği feysbuk bokuydu, çoklu mesajlaşma şeyine aldılar beni ortakullular, sonrasında cücük beyinlinin biri, savaş karşıtı duruş'u kavrayamayıp bir yığın laf etti ve çok öğreticiydi sahiden. okul hayatı falan çok başarılıymış, hep yüksek notlar almış, sonra çok müslüman zekat falan dağıtıyormuş, zengin de öyle işte. sonra benim ne kadar işe yaramaz olduğumdan falan bahsetmiş, bir sürü başka şey, bir tek insan ya da ölebilen herangi başka bir şeyi öldürmenin, 'öldürmüş olmaktan başka ne sebebi olabilir'in yanıtı yoktu kusmuğunun içinde. bu konuda bolca yazayım diye düşündüm başta konu sıkıntısı çekiyorum gibi gelmişti; sonra neyse dedim, galakside yeterince inek boku var, hem daha faydalı, inek boklarını yazayım dedim ben. bir de beynimin bokları var tabii. "güneşi sevmekle başa, gerisi kendiliğinden gelir" bile dedim farkına varmadı ahmaklar.

ama olmuyor böyle, fazla uzağa gittin yine

kalk ayağa da, perdeni azıcık arala
bak yeni güne uyandılar yine de
kanla yıkanmışken okyanuslar

olabilir;
iğneleyici sözlerim, canını yakar,
tüm dünya intikam peşindedir,
hepsi o dostlarının ruhunu almak derdindedir,
zaman aleyhine işler,
işler hep tahmininin aksinde ilerler,
erkekler ve dahi kadınlar, - biliyorsun senden ne istediklerini-
istediklerini alana kadar tam da duymak istediklerini söylerler,
ve
giderler,
sonra sen bana aşktan söz edersin,
"aşıktım ona, ben..."
ailen senden nefret eder ve istemediğin her şeyi isterler senin adına - tersini bir de elbette-
öğrenirsin kurallarını bu dünyanın
farkında değilsindir -umarım-
ama hoşuna gider bu -acı çektirmek en büyük hazdır-
ben çekerim acınısı zamanın -elbette ben olmalıydım ya başka kim olacaktı? onlar istediklerini aldı-
iyi bir insansındır -her anlamda-
ve öylede kalacaksındır -kararlısın buna-
iyi şeylerin hayalini kurup,
kötü şeyleri görmezden gelirsin -seversin bunu da-

ve arabalarına binmiş içerlerken petrolü binler
ve canın sıkıldığında
ve söyleyecek sözün kalmadığında
ve canın başka bir "şey" istediğinde
ve zaman akıp giderken
ve yenilirken sen
ve yenerken beni
ve tanrılar kahkahalara boğulurken
ve büyük oynarken tüm kendini bilmezler
ve afrika kanarken
ve bu varoluşun bir parçasıyken sana göre
ve her saniye birkaç bin tecavüzcü boşalırken
ve gençler anlarken yiten çocukluğu
ve yaşlı dediklerin ağlarken yiten gençliğin anılarına
ve trafik akarken ana caddelerden
ve ara sokaklardan evet
ve ben kaşırken kafamı
ve sen bir sonrakinin böyle olmamasını ümit ederken
ve bir gece yarısı aniden çalarken telefon
ve kasaplar eşek satarken
ve eşek sikerken bir diğeri
ve pişman olurken bazı şeylere
ve "asla" pişman olmadığını söylerken bana
ve andromedayla birleşmeye çalışan gökadamızda dönerken güneşin etrafında deli gibi
ve tankların içindekiler "ateş serbest" emrine itaat ederken
ve yüzüne bakmazken o ufaklığın, sahte yalvarışlardan sakınmak için kendini
ve kağıt mendile ihtiyacın varken üstelik
ve haçlı yeni bir seferine hazırlanırken ordular
ve tanrıları aldırmazken buna
ve garipsenir mutluluklar içindeyken yüzler, binler
ve kediler, kertenkeleler, portakal ağaçları
ve sadece onlar tadını çıkarırken güneşin
ve daktilom çalışırken hala
ve sadece üç şişe biram kalmışken
ve çıldırmış orospu çocuklarının dünyasında yapayanlız kalmışken
ben
boşver dememeliydin bana!

ben
bu lanet erif
çırpınırken tozutmuş vaziyette
sarılacak yılan bulamazken hani
tam da kıvamına gelmişken yani;
şarkılar
şiirler
nesir
tefrika
ve kendisiyle yemişken kafayı

sen
bana post modernist cümleler kuracam derken inceden çözüyorsun hayatı
iyi denk geldi galiba
bende istiyormuşum yani

aslında tam da bunu diyecektim;
iyi denk getirdin bebeğim.

ortalama bir kıyamet
böyle bir şey olsa gerek

ne zaman yetecek
tek başına iyi niyet?
hakkaniyet
nereye kadar
kovalar
kendini bilmez insanı
cahiliyetin sancısını
atamazsın üzerinden
değişemezsen
ki zaten
bilmeden değişemezsin
ama lütfen bil
incitiyorsun beni
kırılgan zeminimi
zayıfım bu anlamda
ve bu tarz denemesi
yoruyor beni
tırmalıyor zihnimi
köşe, tezat
cümlelerin eğimi
isterik ve bu çabalar
bu anlamsız
bu manasız
acılar ikinci bir ten gibi sarsın bedenimi

entel avuntusu manifesto
discovery ayarında protesto
keşfederken beyninin koridorlarını
atlıyorsun meşhum çıkış kapısını
bana göre değil hodri meydan havalar
tek yermecemi o san'atını pompalar
istediğim biraz daha fazla şevkat ve
hadi bana hiç bilmediğim bir şey söyle
o vakit keserim kucak dansını
ya da biraz daha denerim şansımı
işte tam da itişirken biz o anda
dönene dönene sıkışık kör noktada
o zaman patlar belki metafor
ya da bu olur pek bir yalın, pek bir kor
olmuyor
çalışmıyor
bilmiyor
kimseler neden atar yürekler
kürdan yok dudaklarda
sınır yok ki bu uzlamda
bil; olasılıklar kapanda
anla!
niye kızarsın ki bana?
"tu" desem "kaka" desem

libido semirtilmiş ne fayda
kevaşe dostlar
avlanıyorlar
yeni bir düş
yeni bir düşüş
dostlarım var
irili ufaklı karıncalar
bana bakıyorlar
sessizce isteksizce
ümitsizce anlayamıyorlar
yazık
"ne bu böyle söylediğin
yaz şarkısı değil türkü değil
ha?
ne bu böyle
şu, gerçek
bu değil?
sana ne be adam
dilediğimiz gibi
eziliriz bu yollarda
istediğimiz gibi
sürünürüz ah ayaklar altında
eğitildik biz bu medya
eğitildik biz ekranla
kadınlar var ekranda
cazibesi çıplaklığında kadınlar
alkol var iç alkol'ü
yumuşat süngerini zihninin
eğlence var eğlen
unut gerçeğini kendinin"
ben de bilirdim
tanrı olmayı
kaçmayı
saklanırken göklerde
yerdekilere bok atmayı
yapmadım
tapmadım
ve dâhi taptığı kadar bana,
ona inanmadım
olmadım
kul olamadım
insanda umut var sandım
yanıldım
olur mu hiç durur mu
insanda us
bulunur mu?
aranırda sorulur mu
ölçülüp biçilir mi sanrı
kaldır
başın dimdik omuzlar güçlü
bilirim göstereceksin günümü
ama n'olur biraz şevkat
ve biraz daha müşfik ol bana karşı
sadece olasılıklar dedim
sözlerimin iğnelemesine değindim
teninin bu denli ince
bu denli yumuşak
delinin biri olduğunu bilmezdim
şimdi de ben delirdim sanırım
duvarlara inat notlar almaktayım
karşında değil yanındayım
şarkına muhattap olmaktayım
şimdilik buradayım ve dinle
ben eski bebek olamam
kandıramam kendimi
ihtimalden yürüyorum
metafiziğine değiniyorum
aşkın
savaşın
ve insanın
adını arıyorum
saygı?

kırılgan bir şeyler var etrafımda,

eski bir acıdan öğrendiğim,

tuşlarına piyanonun,

basarken o meşum parmaklar;

düşünüyorum da
fazla ciddiye alıyoruz;
hayatı,
aşkları,
insanları,
acıları

farkedebiliyorsundur,
hepsi aynı delikten çıkıyor
insan,
kaç insandan

ya da

sen bilirsin;
deneyebilirsin,
kimse bilmez ne yaptığını, -bilmesin zaten-

neye yarar bilmek; zamanın geçtiğini, insanların; fikirlerinin değiştiğini?

değişmeyen tek şey,
değişimin kendisidir;
ya da
kimbilir,
belki de;
değişen her şey;
hiçbir şeydir

öyleyse zaman,
bana acı vermeye;
acı, kendini tek gerçek ilan etmeye;
edinimler tüm diğer faydasızlıklarla birlikte beynimde,
kadınlar tüm diğer elde edilmemişlerle ruhumda,
becerilerim tüm diğer yapabildiklerimle bencilliğimde,
eşinmeye devam edecektir

ve bu konuda söyleyeceğim her şey,
aslında -ki görünenin ne olduğunu bilmezken aslından bahsetmek komik geliyor bana-
hiç,
evet,
hiç.
hiç.
hiç.
hiç.

hepsi bu.

olumsal olasılıklar

olması beklenilenlerin neler olduğuna karar verirken yeterince dikkatli olup olmadığımız sorusuna olumlu yanıtlar verirken ne denli büyük bir hata içerisinde olduğumuzu anlamadan önce bilmemiz gerekenin olasılık ile olumsallık arasındaki fark olduğunu sanıyorum. tüm bunların ışığında, gbshaw'ın "makul insanlar kendilerini şartlara uydururlar, makul olmayan insanlarsa şartları kendilerine uydurmakta ısrarcıdır, bu bağlamda, gelişim makul olmayan insanlara bağlıdır" kabilinden ettiği sözü anımsayıp, ardından, tGa'nın "olasılıklar hesaplanabilirdir, ancak gelecek hesaplanamaz sanılmaktadır, bu, geleceğin bağlı olduğu parametre sayısının sonsuza yakınsak olmasından başka bir şey değildir" sözünü düşünelim bir.

biliyor ve bilmiyorum

içinde sıkıştığımı düşünüyorum ve dediğim gibi, ahmaklar tarafından kandırılmış gibi hissediyorum kendimi. tanrıyla iddialara girmek, ona rağmen kazanacağını düşünmek, sigorta primleri ve sulu yemek gibi kaygıları olan garip insanlar yığını tarafından aldatılmış olmanın ne kadar kötü olduğunu anlatabilmek için ise onların bilmediği, dokunmadığı, kurcalamadığı bir lisan ile işe koyulmak gerektiğini çözüyorum. çarpılacak duvarların varlığı sorun gibi görünse de, hep aşağıda bir yerlerde bir duvar olduğu ümidi -ya da belki de daha iyisi- kaygısı, önceden melek olanların, sırasıyla bebek, okyanus ve buzlu ağızlarıyla sürünen gece korkuları ve olasılık hesaplarının içinde kaybolmuş zavallı gauss gibilerini rahatlatmaya -ya da daha iyisi devam etmeye- zorlayabilir. öyleyse dostlarım, bizlere öğretilmiş aşktan ötesini bilmediğimizi kabul ederek başlayalım işe derim ben. daha iyi önerileri olanlar çıkacak içinizden, bunu biliyorum ve o daha iyi önerilerinizin daha iyilerinin olma ihtimallerini istiyorum. sokağa çıkabilir miyim şimdi? güvenebilir miyim insanlara? yoksa bir kahve ya da votka daha koyup beklemeye devam mı edeyim? yo, sanmıyorum, bunların gerçek insanlar olması (insanlar olması; insanla rol dansı) gerekmiyor, sizlerin, ikinizin, üçüncünüz belki biraz daha gerçek ama olmamız da gerekmiyor
bitmemiz de,
duvarlara bile gerek yok tanrıya olduğu kadar.
kedilere gerek yok
ısınmaya gerek yok
cüce
hızlı
güzel
vicdansız
sıfatlara gerek yok
uyanıyoruz ya artık
bize de gerek yok.