insan beyninin bir numaralı sorunu,
herhangi bir sorunu birinci seçebilecek olmasıdır.

anlayamadığımız,
açılmayan kavanoz kapaklarının, çoğu kez tecavüz edilen bebeklerden daha önemli olduğudur
bir yudum daha, hayattan, biradan ve bil ki, bok'tan ötesi değil alacağın
ve topraktan ötesi değil varacağın
hayranlık duyduğumuz tüm o şeyler, olmak istediklerimiz
üst, alt, alt-üst olmuş kimliklerin gölgesinde hiçlenirken benlikler
koşuşturup duruyoruz işte,
aynalar ve boyalarla renklenen bedenleri güzel denen kadınlardan,
düğümlenmiş ayakkabı bağcıklarından,
sivrisinek ısırıklarından ya da
sevgilinin öpücüklerinden veya kokusundan
duvardaki lekelerden ve kafesler misali yüzüne kapanan davetlerinin ardından bakakalan aklında kurguğun düşlerden
daha gerçek değil
intiharlar

lanet, çığlık çığlığa ve alabildiğine gürültüsüyle orkestralar
ve geri kalan herkes o kadar sakin ki,
o kadar mutlu ve müşfik görünüyor ki göğüslerini ve kalçalarını incelerken,
tüm dehşet,
parçalanan bedenler ve dışlanan benlikler
benim hayal ürünüm heralde diyorum.

beni sevdiği söyleyen insanları düşünüyorum,
sevmek hakkında ne biliyorlar ki?
aşağılanma ve tecrit,
tüm hakettiğimiz bu,
kedilerin yanında
faydasızlık ve çirkinlik ve anlamsızlık
tüm hakettiğimiz bu
ayçiçeklerinin yanında
kölelik, itaat ve disiplin
karıncalara kıyasla
bok ediyoruz her şeyi kardeşim
ve senden
ve kendimden utanıyorum
bu kardeşlikten
türdeşlikten
sonuçta tüm bunların ardından
baskılı t-shirtler ve kan yakan otomobillerde aramaya devam edeceksin kurtuluşu

hiçbir şeyin anlamı yok evet
arkası yastıkla desteklenmiş ve ölsün diye
kendisine şarkılar ezberletilmiş gençlikten başka.